Wanneer merkte je dat je niet cisgender was en op welk moment besefte je dat je niet langer cisgender kon zijn?

“Als ik zo terugkijk op mijn leven, merkte ik al van jongs af aan dat ik anders was dan de andere jongens. Toen wist ik niet precies of het transseksualiteit of homoseksualiteit was. Dit merkte ik ook vaak door de reacties van mijn omgeving: ik werd bijvoorbeeld gepest en kreeg nare opmerkingen vanuit mijn klas. Naarmate ik ouder werd, probeerde ik het gevoel steeds meer te onderdrukken. Door de jaren heen, ook toen ik getrouwd was en twee kinderen had, kleedde ik me stiekem in vrouwenkleding om dat gevoel na te streven. Dat gevoel werd steeds sterker en belandde ik een depressie, mijn familie merkte dit ook.      Toen besloot ik naar een psycholoog te gaan.”

Hoe zag je coming-out proces eruit en welke emoties gingen er door je heen?

“Bij de psycholoog sprak ik voor het eerst openlijk over mijn gevoelens. Dat bracht veel tranen met zich mee, maar ook veel opluchting. Het voelde alsof er een blok beton van me schouders afviel. Kort daarna werd ik echter met de realiteit geconfronteerd: ik moet dit met mijn familie delen. De pijn die mijn coming-out zou veroorzaken bij mijn gezin en de maatschappelijke gevolgen hebben mij er van weerhouden. Want ik wou mijn familie geen pijn doen. Na een paar maanden vertelde ik het aan mijn familie en kinderen. Hoewel ze natuurlijk schrokken, reageerden ze heel positief en steunden me in dit proces. Uiteindelijk heb ik het ook met op mijn werk gedeeld. Helaas reageerde mijn werk niet goed, wat me uiteindelijk mijn baan als opticien kostte.”

Hoe ervaarde je je transitieproces?

“Ik heb het als positief ervaren. Omdat ik al een uitgebreid rapport van mijn psycholoog had, konden zaken snel in gang gezet worden. Het waren veel gesprekken en lange wachttijden, omdat er destijds een grote groep transgenders was en te weinig experts. In 2014 begon ik met mijn hormonen en in 2015 had ik mijn operatie. Het proces erna was een hele ontdekkingstocht, vooral omdat er destijds geen nazorg was. Ik moest veel zelf uitzoeken, zoals hoe je make-up draagt, hoe je een eigen stijl ontwikkelt en hoe je als vrouw behandeld wordt.”

Was dit de drijfveer om als gender-coach te gaan werken?

“Zeker. Ik miste tijdens mijn transitie vooral de nazorg en wilde graag anderen in dezelfde situatie steunen. Destijds en ook nu nog waren er
in Twente weinig mogelijkheden omtrent transgenderzorg en hierin wilde ik verandering brengen. Samen met een vriendin zijn we en in samenwerking met het COC Twente Achterhoek het Gendercafé begonnen bij Café Stonewall, om andere transgenders te helpen. Dit heeft een aantal jaren later gezorgd voor de oprichting van Stichting Genderzorg Twente, wat ik samen met mijn huidige vrouw run. Hierbij helpen wij transgenders in het sociaal domein en geven wij informatie die hen verder kan helpen in het transitieproces.”

Wat wil je mensen die in hetzelfde proces zitten meegeven?

“Wees trots op jezelf. Een coming-out als transgender is niet makkelijk; het maakt je een soort levende schietschijf. Veel mensen durven deze stap niet te zetten, maar door je kwetsbaar op te stellen, laat je juist je kracht zien. Het is belangrijk je eigen geluk na te streven.”

Living Library

Wil je in gesprek gaan met Caroliene of meer van zulke verhalen horen? Kom dan zaterdag 12 oktober van 13:30 tot 16:30 naar de Living Library in Bibliotheek Enschede Centrale. Wil je meer informatie over transgenderzorg? Bezoek de website van Stichting Genderzorg Twente.