‘’Ik dacht dat ik me aanstelde, maar het bleek niet mijn schuld te zijn.’’

Noortje Sanders (25) had een gewone jeugd. Ze ging uit,
ging naar school, hockeyde en had een nauwe relatie met haar familie en
vrienden. Maar toen ze vijftien was, kreeg ze te maken met suïcidale en
depressieve gedachten. ‘’Ik had het gevoel dat ik het niet waard was en me aanstelde.’’

Je hebt zelf aangeven dat je aan depressieve en suïcidale
gedachten leed. Hoe heb je deze periode persoonlijk ervaren en welke emoties/gedachten gingen er door je heen?

‘’Het begon toen ik ongeveer vijftien was. Dagelijkse activiteiten zoals naar school gaan, hockeyen en naar werk gaan kostten mij
veel energie. Als ik thuiskwam was ik moe en dat resulteerde erin dat ik tegen mijn familie uitviel en me opsloot op mijn kamer. Om me beter te voelen begon
ik mezelf te snijden. Dit verlichte voor een moment mijn gedachten en gevoelens.
Uiteindelijk ontdekte mijn familie dat ik me sneed, waarna ze mij doorstuurden naar de huisarts.’’

Hoe ben je er weer uitgekomen?

‘’Het was een heel lang proces, dat voornamelijk inhoud dat
ik van de ene arts naar de andere doorgestuurd werd.  Van de huisarts werd ik naar POH-GGZ gestuurd,
vervolgens naar een kinderpsycholoog en dan naar Mediant enzovoort.  Het voelde als een lange tocht en wat met het
gevoel gaf dat ik het niet waard was en me aanstelde. Uiteindelijk kreeg ik de
diagnose voor bipolair stoornis type II en later ook voor autisme. De diagnose gaf me een gevoel van opluchting. Voor mijn diagnose dacht ik dat het mijn
schuld was, maar het bleek niet zo te zijn. Het is nog steeds een proces van ups en downs, maar door mijn diagnose is het beter om te reguleren.’’

Wat was de drijfveer voor jou om dit boek te schrijven?

‘’Uiteindelijk ging het beter en ben ik begonnen met mijn studie Toegepaste Psychologie. Tijdens mijn stage bij de Suïcide Preventie
Centrum werd ik dagelijks overspoeld met verhalen van jongeren. Ik kreeg toen
de gedachte: hier moet meer aandacht aan geschonken worden en toen besloot ik Jong & Suïcidaal te gaan schrijven.’’

Wat vind jij dat er moet veranderen voor jongeren dieworstelen met hun mentale gezondheid?

‘Het mentale welzijn van jongeren moet serieuzer genomen worden. Vaak wordt het afgedaan dat het aan de puberteit ligt of dat ze zich
gewoon aanstellen, terwijl dit niet het geval is. Het is ook erg frustrerend om
professionele hulp te krijgen. Jongeren worden te vaak doorgestuurd en de
wachtrijen zijn te lang, wat de situatie niet beter maakt. Hier moet echt verandering in komen.’’

Welke adviezen zou je jongeren willen meegeven?

‘’Als je merkt dat het mentaal niet goed gaat, probeer dan
iemand in vertrouwen te nemen en praat er met diegene over. Zij kunnen je
steunen en je verder helpen, want hoe langer je ermee blijft zitten, hoe het erger het wordt.’’

Meepraten over dit onderwerp?

Wil je meer verhalen zoals die van Noortje horen? Of wil je meer informatie horen over
de mentale staat van jongeren? Kom dan donderdag 26 september van 19:30 tot
21:00 naar de bijeenkomst ’Eenzaamheid en Depressie onder jongeren’. Deze avond is in samenwerking met: Pakhuis Oost, Samen1Enschede, GGD Twente en Mediant.